مهندسان شیمی موسسه فناوری ماساچوست (MIT) یک نوع جدید نانوذره دارورسان طراحی کرده‌اند که خصیصه اشتراکی موجود در تقریباً تمام تومورها (آنها اسیدی‌تر از بافت‌های سالم هستند) را به‌کار می‌گیرد. پائولا هاموند از MIT می‌گوید که چنین ذراتی می‌توانند تقریباً هر نوع توموری را هدفگیری کنند و برای حمل هر نوع دارویی طراحی گردند.
هدفگیری تومورها با نانوذرات دارای عبایی قابل حذف
مهندسان شیمی موسسه فناوری ماساچوست (MIT)
یک نوع جدید نانوذره دارورسان طراحی کرده‌اند که خصیصه اشتراکی موجود در
تقریباً تمام تومورها (آنها اسیدی‌تر از بافت‌های سالم هستند) را به‌کار می‌گیرد.
پائولا هاموند از MIT می‌گوید که چنین ذراتی می‌توانند تقریباً هر نوع
توموری را هدفگیری کنند و برای حمل هر نوع دارویی طراحی گردند.
تقریباً شبیه به اکثر نانوذرات دارورسان، نانوذرات جدید MIT دارای یک عبا
از لایه پلیمری هستند که آنها را از تخریب شدن توسط جریان خون حفظ می‌کند.
با اینحال، گروه MIT، این لایه خارجی را بگونه‌ای طراحی کرده است که بعد از
ورود به محیط اسیدی‌تر نزدیک به تومور از نانوذره جدا شود. این باعث پدیدار
شدن لایه دیگری می‌شود که قادر به نفوذ در سلول‌های منفرد توموری است.
این پژوهشگران گزارش داده‌اند که نانوذرات
آنها در جریان خون بدن موش می‌تواند تا ۲۴ ساعت دوام بیاورد و در جایگاه‌های
توموری تجمع کرده و وارد سلول‌های توموری شود. خانم هاموند و همکارانش
تصمیم گرفتند تا از مزیت مربوط به خاصیت اسیدی تومور استفاده کنند، که حاصل
از متابولیسم گردش- افزون آن است. سلول‌های تومور در مقایسه با سلول‌های
سالم سریع‌تر رشد می‌کنند و تقسیم می‌گردند، و این فعالیت متابولیکی مقادیر
زیادی اکسیژن مصرف می‌کند و خاصیت اسیدی را بالا می‌برد. با رشد تومور،
خاصیت اسیدی بافت بیشتر و بیشتر می‌شود.
پژوهشگران برای ساخت ذرات هدفگیری شده از
تکنیکی به نام “آرایش لایه به لایه” استفاده کردند. این بدان معناست که هر
لایه می‌تواند بگونه‌ای ساخته شود که کار معینی را انجام دهد. هنگامی که
لایه خارجی (که از پلی اتیلین گلیکول، یا PEG ساخته شده است) در محیط اسیدی
تومور شکسته می‌شود، لایه میانی که دارای بار مثبت است پدیدار می‌گردد. این
بار مثبت به دارورسانی نانوذره‌ای کمک می‌کند تا به مانع دیگر غلبه نماید:
همینکه ذرات به تومور می‌رسند، وارد کردن آنها به داخل سلول‌ها مشکل می‌شود.
ذراتی با بار مثبت می‌توانند به غشاء سلولی با بار منفی نفود کنند، ولی
چنین ذراتی نمی‌توانند بدون داشتن یک عبای مناسب به بدن وارد شوند زیرا
باعث تخریب بافت‌های سالم می‌گردند.
هاموند می‌گوید که درونی‌ترین لایه این نانوذرات می‌تواند پلیمری باشد که
یک داروی سرطانی را حمل می‌کند، یا یک نقطه کوانتومی که برای تصویربرداری
استفاده می‌شود، یا تقریباً هرچیز دیگری که طراح می‌خواهد آنرا به محل
تومور برساند.
این پژوهشگران جزئیات نتایج کار تحقیقاتی خود را در مجله‌ی ACS Nano منتشر
کرده‌اند.
