آلودگی نیترات در آب یکی از تهدیداتی است که محیط زیست و سلامت انسان را به خطر انداخته است. به تازگی محققان دانشگاه ییل روشی کارآمد و مؤثر برای حذف آن ایجاد کرده‌اند. لی وینتر و همکارانش، موفق به ساخت غشائی از جنس نانولوله‌های کربنی شدند که می‌توان از آن برای از بین بردن نیترات آب آشامیدنی استفاده کرد.
پژوهشگران راهبردی برای تولید نوعی راکتور با استفاده از ورق‌های لایه‌نازک ارائه کردند. این راکتور دارای ساختار کروی بوده و از ثبات بالایی برخوردار است. این راکتور در فرآیند اکسیداسیون هیدروژن بسیار مفید و موثر است.
محققان راهبردی برای جایگزین کردن آب به جای حلال‌های صنعتی ارائه کردند که می‌تواند به زیست‌سازگارتر شدن فرآیندهای نانوساخت کمک کند.
با همکاری چند دانشگاه در جمهوری چک، نانوحسگر دمایی ساخته شده که نسبت به حسگرهای رایج دقت بسیار بالاتری دارد. این نانوحسگر برای استفاده در کارخانه‌ها و انبارهای صنعتی که نیازمند پایش دقیق و مستمر دما هستند، طراحی شده است.
محققان با دستکاری سطح اکسیدگرافن و احیاء آن با کمک پرتوفرابنفش، غشائی ساختند که به جای اندازه، مواد را براساس بارالکتریکی که دارند، جداسازی می‌کند.
محققان با الهام از عروسک روسی، نانوذره‌ای را طراحی کرده‌اند که می‌تواند چندین دارو یا واکسن را حمل کرده و هر کدام را به صورت مجزا در زمانی از پیش تعیین شده رهاسازی کند. این فناوری جدید که در مراحل اولیه توسعه قرار دارد، پتانسیل افزایش قابل توجهی اثربخشی و کاهش عوارض جانبی داروها و واکسن‌ها را دارد.
یک تیم بین‌المللی از دانشمندان، از جمله دو محقق که اکنون در مرکز فناوری حسگر پیشرفته (CAST) در دانشگاه مریلند بالتیمور کار می‌کنند، نشان داده‌اند که نانولوله‌های کربنی پیچ خورده می‌توانند سه برابر بیشتر از باتری‌های لیتیوم یونی انرژی در واحد جرم ذخیره کنند.
با توسعه راهبردی جدید به منظور تسهیل ورود نانولوله‌های کربنی به حوزه زیست‌فناوری، دامنه کاربرد این نانوماده بیشتر می‌شود.
محققان دانشگاه علم و صنعت موفق به ارائه روشی نوآورانه برای تبدیل پلیمر به گرافیت شدند؛ این فرآیند در دمای پایین انجام شده و محصول به وجود آمده از کیفیت بالاتری نسبت به گرافیت‌های رایج دارد.
یافته‌های اخیر محققان نشان می‌دهد که پوسته سخت‌پوستان نظیر خرچنگ را می‌توان در افزایش ماندگاری مواد غذایی به کار برد. محققان دانشگاه مریلند مواد زائد غذاهای دریایی را به گونه‌ای مهندسی کرده‌اند که آفت‌کش‌ها و علف‌کش‌های شیمیایی را از محصولات غذایی حذف کند و عمر مفید و ماندگاری آن‌ها را افزایش دهد، کشفی که می‌تواند کاربردهای گسترده‌ای در حفظ محصولات کشاورزی داشته باشد.