در بیشتر موارد، داروها و روش‌های درمانی که مورد کارآزمایی بالینی روی زنان باردار قرار نگرفته، از لیست داروهای مجاز برای این گروه خارج می‌شود و چه بسا ممکن است دارو برای آن‌ها مشکلی نداشته باشد. اما به تازگی پلتفرمی ارائه شده که به این زنان کمک می‌کند ژن‌درمانی را به شکلی ایمن انجام دهند.
با امضاء قراردادی میان دو شرکت، قرار است از توانمندی یکدیگر برای شناسایی نانوذراتی استفاده شود که برای تولید داروهای مربوط به مشکلات خودایمنی مناسب هستند.
لیپوزومال، نانوذرات پروتئینی، نانوبلور، مایسل، نانوذرات پلیمری و معدنی و کونژوگه پروتئین-دارو از جمله پلتفرم‌های مهمی هستند که در داخل کشور برای تولید نانودارو از آن‌ها استفاده می‌شود.
براساس اطلاعات منتشر شده، بازار نانوذرات لیپیدی از سال ۲۰۲۳ تا سال ۲۰۳۳ از رقم ۸۷۷ میلیون دلار، با رشد ترکیبی سالانه ۱۴٫۲ درصد به رقم ۳٫۳ میلیارد دلار می‌رسد. عواملی متعددی در گسترش بازار این حوزه تاثیر گذار هستند.
شرکت یوپراکسیا فارماکیوتیکالز نتایج کارآزمایی بالینی روی یک داروی طولانی عمل را منتشر کرد که در آن بیمارانی که داروی تسکین درد زانو با فناوری پوشش پلیمری را استفاده کرده بودند، تسکین درد را در زمان طولانی‌تری تجربه کردند.
ستاد توسعه فناوری نانو و میکرو از اساتید راهنما و دانشجویان تحصبلات تکمیلی که پایان‌نامه‌های مرتبط با «توسعه زنجیره شخصی‌سازی درمان» شامل توالی‌یابی ژنوم و داروهای شخصی‌شده با استفاده از فناوری‌نانو دارند، در قالب‌های حمایت از پروپوزال، پایان‌نامه‌های دفاع شده و دستاوردهای پایان‌نامه حمایت می‌کند.
سیما دهقان‌دخت و بانرجی نشان دادند که می‌توان از نانوذرات مس برای تولید پوشش‌های ضدمیکروبی استفاده کرد و با این پوشش میکروب‌های مقاوم در برابر دارو را از بین برد.
محققان دانشگاه صنعتی اصفهان با توجه به نیاز پژوهشگاه رویان به توسعه داروهای ضد التهاب، موفق شدند با استفاده از صمغ های طبیعی و موادی نظیر عصاره چای سبز، نانودارویی طراحی کنند که عوارض کمتری نسبت به داروهای رایج داشته باشد. این نانودارو به منظور مهار التهاب در سلول‌های مدل آرتریت روماتوئید طراحی شده است.
بررسی‌های دانشمندان نشان می‌دهد که استفاده از نانوژل حاوی دارو می‌تواند برای درمان چاقی و برخی بیماری‌های کبدی استفاده شود. استارت‌آپی برای توسعه این فناوری راه‌اندازی شده است.
ترکیب هوش مصنوعی و رباتیک نرم در یک دستگاه داروی قابل کاشت، آزادسازی مداوم دارو را امکان‌پذیر می‌کند و از مشکلات ناشی از تشکیل بافت اسکار در اطراف آن جلوگیری می‌نماید. نتایج این پروژه که در حوزه داروهای طولانی عمل (Long Acting) است، در نشریه Science Robotics به چاپ رسیده است.