محققان نانوذرات ویژه‌ای ساخته‌اند که می‌تواند به دیواره‌های سرخرگ چسبیده و به آهستگی محموله‌های دارویی خود را رها کنند. این سیستم به صورت بالقوه یک جایگزین مناسب برای استنت‌های رهاکننده- دارو در بعضی از بیماران دارای بیماری قلبی- عروقی، ارائه می‌کند.
درمان بیماری‌های قلبی با کمک نانوخارها
محققان در MIT و گروه پزشکی هاروارد نانوذرات ویژه‌ای (نانوخارها) ساخته‌اند که می‌تواند به دیواره‌های سرخرگ چسبیده و به آهستگی محموله‌های دارویی خود را رها کنند. این سیستم به صورت بالقوه یک جایگزین مناسب برای استنت‌های (Stent) رهاکننده- دارو در بعضی از بیماران دارای بیماری قلبی- عروقی، ارائه می‌کند.
این نانوخارها می‌توانند به دیواره‌های سرخرگ چسبیده و به آهستگی محموله‌های دارویی خود را رها کنند.
این نانوذرات که نانوخار نامیده شده‌اند با قطعه‌های پروتئینی ریزی روکش‌داده می‌شوند. این قطعه‌های پروتئینی به آنها اجازه می‌دهند که به دیواره‌های سرخرگ آسیب‌دیده بچسبند. آنها به محض چسبیدن می‌توانند داروهایی از قبیل پاکلیتاکسل را رها کنند. این دارو از تقسیم سلولی جلوگیری می‌کند و از رشد محل التیام زخم که می‌تواند سرخرگ‌ها را مسدود کند، ممانعت می‌کند.
یکی از روش‌های استاندارد کنونی برای درمان سرخرگ‌های آسیب‌دیده و مسدود‌شده، کاشت یک استنت مجرادار می‌باشد که سرخرگ را باز نگه می‌دارد و داروهایی از قبیل پاکلیتاکسل را رها می کند. این محققان امید دارند که برای درمان آسیب قرار گرفته در مکان‌هایی که برای این استنت مناسب نیستند- مانند نزدیک یک انشعاب در سرخرگ-نانوخارهای جدیدشان را بتوان همراه با این استنت‌ها یا بجای آنها استفاده کرد.
این نانوخارها یک ساختار معروف به غشاء سرداب را هدف‌گیری می‌کنند. این غشاء روی دیوارهای سرخرگ قرار دارد، اما فقط هنگامی که این دیوارها صدمه می‌بینند، در معرض قرار می گیرد. این محققان برای ساخت نانوذرات‌شان مجموعه‌ای از رشته‌های پپتیدی کوتاه را بررسی کردند؛ تا آن رشته پپتیدی که مؤثرترین پیوند را با مولکول‌های روی سطح غشاء سرداب، ایجاد می‌کند؛ را پیدا کنند. آنها بهترین رشته (رشته هفت-آمینو-اسید بنام C11) را برای روکش‌دهی لایه بیرونی نانوذرات‌شان، استفاده کردند.
هسته داخلی این نانوذرات، دارویی را حمل می‌کند که با زنجیره پلیمری بنام PLA پیوند داده است. این دارو فقط هنگامی که از این زنجیره پلیمری جدا شود، می‌تواند رها شود. این جداسازی به تدریج با یک واکنش بنام هیدرولیز استر اتفاق می‌افتد.
نتایج این تحقیق در مجله‌ی Proceedings of the National Academy of Sciences منتشر شده‌است.
