برخی از انواع باکتری‌ها و پلانکتون‌ها این توانایی را دارند که یک لایه طبیعی از نانوذرات را که همانند یک زره‌پوش عمل می‌کند، در اطراف خود ایجاد نمایند. حال گروهی از محققان انگلیسی با الهام از این پدیده روش ساده‌ای برای محافظت وسیکول‌های پلیمری حامل دارو ابداع کرده‌اند.
ایجاد یک لایه زرهی در اطراف ذرات پلیمری
برخی از انواع باکتری‌ها و پلانکتون‌ها این توانایی را دارند که یک لایه طبیعی از نانوذرات را که همانند یک زره‌پوش عمل می‌کند، در اطراف خود ایجاد نمایند. حال گروهی از محققان دانشگاه وارویک با الهام از این پدیده روش ساده‌ای برای محافظت وسیکول‌های پلیمری حامل دارو ابداع کرده‌اند. وسیکول‌ها کیسه‌های پلیمری میکروسکوپی هستند مایع هستند.
محققان وارویک این ساختارهای توخالی را با انواع مختلفی از نانوذرات آراسته و راهکار جدیدی در طراحی حامل‌های رسانش دارو ایجاد کرده‌اند. به‌عنوان مثال با این کار می‌توان ذرات حامل دارو را از سامانه دفاعی بدن مخفی کرده و رسانش دارو را بدون مشکل انجام داد.
پیشرفت‌های صورت گرفته در زمینه روش‌های پلیمریزاسیون منجر به تولید وسیکول‌های پلیمری شده است. این وسیکول‌ها ویژگی‌های فیزیکی و شیمیایی بسیار جالبی دارند که آنها را به کاندیداهای مناسبی برای تولید حامل‌های رسانش دارو تبدیل می‌کند.
این محققان بر این باورند که اگر این ساختارها را با یک لایه اضافی از نانوذرات کلوئیدی بپوشانند، می‌توانند استحکام بیشتری به آنها بخشیده و ویژگی‌های جذاب دیگری نیز در آنها ایجاد کنند.
استیفن بون، استادیار دانشگاه وارویک که رهبری این پژوهش را برعهده داشته است، می‌گوید: «ما برای این کار از طبیعت الهام گرفتیم، وقتی مشاهده کردیم که چگونه برخی سلول‌ها و اُرگانیسم‌ها با ایجاد یک لایه اضافی موجب افزایش استحکام مکانیکی می‌شوند. برخی از انواع سلول‌ها، باکتری‌ها، قارچ‌ها و گیاهان علاوه بر اسکلت سلولی، یک دیواره سلولی اضافی نیز دارند. به‌طور خاص سلول‌هایی نظر ما را جلب کردند که یک دیواره سلولی زرهی از جنس ذرات کلوئیدی داشتند. به عنوان مثال می‌توان به فیتوپلانکتون‌هایی همچون coccolithophorids اشاره کرد که یک زره نانوساختاری مبتنی بر CaCO3 دارند».
محققان دانشگاه واوریک روش ساده و بسیار جالبی برای ایجاد انواع مختلفی از لایه‌های اضافی زرهی در اطراف وسیکول‌های پلیمری ابداع کرده‌اند.
یکی از این زره‌های اضافی لایه بسیار متراکمی از دانه‌های میکروسکوپی پلی‌استایرن است. به‌دلیل ساختار بسیار منظم و بلورمانند دانه‌های پلی‌استایرن که یک لایه محافظ و تراوا ایجاد می‌کند، می‌توان از وسیکول‌های پوشیده شده با این دانه‌ها به‌عنوان یک حامل رسانش دارو استفاده کرد.
این پژوهشگران همچنین از این روش برای افزودن یک لایه پلیمری ژلاتین‌مانند به وسیکول‌های پلیمری بهره برده‌اند. بدین ترتیب وسیکول‌های مورد نظر «مخفی» شده و با در امان ماندن از سیستم دفاعی بدن، می‌توانند محتوای دارویی خود را به محل مورد نظر برسانند.
جزئیات این تحقیق در مجله Journal of the American Chemical Society منتشر شده است.
