پژوهشگران دانشگاه تگزاس در تایلر با دریافت بودجه‌ای از مؤسسه ملی سلامت آمریکا، در حال توسعه روشی نوین برای درمان سرطان هستند که در آن، سلولهای ایمنی با استفاده از فناوری نانو برای هدف‌گیری هوشمند تومورها مهندسی می‌شوند. این رویکرد نوآورانه می‌تواند با افزایش دقت درمان و کاهش عوارض جانبی، تحولی در درمان‌های شخصی‌سازی‌شده سرطان ایجاد کند.
محققان دانشگاه تافتس (Tufts University) واکسن جدیدی توسعه داده‌اند که می‌تواند سیستم ایمنی بدن را برای شناسایی و نابودی تومورهای سرطانی تقویت کند.
پژوهشگران دانشگاه کالیفرنیا موفق به توسعه فناوری جدیدی شده‌اند که با استفاده از نانوذرات، سیستم ایمنی را برای مقابله با سرطان پانکراس که به کبد گسترش یافته، بازبرنامه‌ریزی می‌کند.
محققان با توسعه یک سیستم میکروفلوییدیک باز، روشی نوین برای بررسی تعامل سلولهای تومور و داروهای ضد سرطان ارائه کرده‌اند. این سیستم می‌تواند به درک بهتر رفتار تومورها و توسعه درمان‌های موثرتر کمک کند.
با ترکیب اسیداسکوربیک و اکسیدآهن در مقیاس نانومتری، محققان نشان دادند که می‌توان تومورهای سرطانی را از بین برد.
در آزمایش بالینی روی ۴۴ بیمار مبتلا به سرطان پروستات، با کمک نانوذرات طلا و لیزر، تومور سرطانی در ۷۳ درصد از بیماران از بین رفت.
دانشمندان راهبرد جدیدی برای بهبود ایمنی‌درمانی ارائه کردند که در آن از سلولهای T سوپر شارژ شده برای از بین بردن تومور استفاده می‌شود. آن‌ها با افزودن میتوکندری به سیستم درمانی خود، روشی پیشگامانه برای مبارزه با فرسودگی سلولهای T در درمان سرطان ایجاد کرده‌اند که به طور قابل توجهی فعالیت ضد توموری آن‌ها را افزایش می‌دهد. این روش جدید، که در مدل‌های بالینی اثربخشی آن اثبات شده، با افزایش متابولیسم و عملکرد سلولهای T، بهبودی قوی نسبت به روش‌های سنتی ارائه می‌کند و به فناوری ایمونوتراپی را به شکل قابل توجهی تغییر می‌دهد.
محققان با کشف ساز و کار دفاعی تومور، ابزاری نانویی برای دور زدن این سیستم و نفوذ به داخل تومور سرطانی ارائه کردند.
محققان نانوساختاری طراحی کردند که می‌تواند در درمان سرطان موثر بوده و نفوذپذیری انتخابی تومور سرطانی را مقدور سازد.
سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA) مجوز تحقیقات دارویی (IND) را برای یک نانوداروی ضد تومور جامد صادر کرد. این دارو که JCXH-21 نام دارد روی تومورهای پیشرفته اثربخش بوده و از نوع واکسن‌های mRNA است که پروتئین اینترلوکین ۱۲ را تولید می‌کند.