یکی از مهم‌ترین چالش‌های توسعه دارو، دسترسی زیستی محدود بسیاری از ترکیبات فعال دارویی (APIs) و همچنین ناپایداری و عدم توانایی اسیدهای نوکلئیک در عبور از غشای سلولی است. به همین دلیل، محققان به‌دنبال سیستم‌های انتقالی هستند که علاوه بر افزایش پایداری و حلالیت، ورود به سلول را تسهیل کرده و هدف‌گیری مؤثری روی سلول‌ها، بافت‌ها و اندام‌های مشخص داشته باشند. سیستم‌های نانوذره‌ای به دلیل اندازه کوچک، سطح ویژه بالا و قابلیت تنظیم‌پذیری، توجه بسیاری را به خود جلب کرده‌اند.
