استفاده از محصولات نانو در رساندن ترکیبات مورد نظر به عمق پوست

یکی از کاربردهای فناوری‌نانو در حوزه مراقبت‌های پوستی، تجزیه یک ترکیبات فعال به نانوذرات، یا استفاده از نانو‌کپسول‌های لیپوزومی برای جذب مؤثرتر مواد معدنی و ویتأمین‌ها از طریق پوست است؛ به این منظور معمولاً قطرات یا ذرات ریز یک ترکیب را داخل قطره حامل دیگری قرار می‌دهند. این قطره حامل به قدری کوچک است که می‌تواند به عمق پوست راه یافته، بالطبع موادی که حمل می‌کند را نیز با خود ببرد.

یکی از کاربردهای فناوری‌نانو در حوزه مراقبت‌های پوستی، تجزیه یک ترکیبات
فعال به نانوذرات، یا استفاده از نانو‌کپسول‌های لیپوزومی برای جذب مؤثرتر
مواد معدنی و ویتأمین‌ها از طریق پوست است؛ به این منظور معمولاً قطرات یا
ذرات ریز یک ترکیب را داخل قطره حامل دیگری قرار می‌دهند. این قطره حامل به
قدری کوچک است که می‌تواند به عمق پوست راه یافته، بالطبع موادی که حمل
می‌کند را نیز با خود ببرد.

محصولات پوستی، تا رسیدن به قسمت عروقی حساس میان پوست و هدف مورد نظر، راه
درازی را طی می‌کنند و باید ازسطح خارجی پوست یا همان اپیدرم که دارای سی
لایه از سلول‌های مرده پوستی و پس از آ ن پنج لایه دیگر از سلول‌های
زندهاست، عبور نمایند؛ بنابراین هر چه این مواد حامل بیشتر به عمق پوست راه
یابند، دسترسی به آنها بیشتر و در زمان کمتری صورت می‌گیرد.

برخی از شرکت‌های فناوری‌نانو معتقدند که با این کار مواد مورد نظر کارایی
بیشتری پیدا می‌کنند و حتی نتایج منتشرشده برخی‌ از مطالعات علمی حاکی از
نفوذ بهتر نانولیپید‌های جامد نسبت به کرم‌های عادی به پوست است؛ اما با
این حال دلایل چندانی برای این ادعا که محصولات مهندسی‌شده به شیوه
فناوری‌نانو موثرتر از ترکیبات عادی هستند، وجود ندارد.

نبود اطلاعات دقیق در این باره تا حدی به رقابت بسیار شدیدی که در حوزه
صنایع آرایشی و بهداشتی وجود دارد مربوط می‌شود؛ زیرا انتشار نتایج
بررسی‌های علمی مستلزم اعلام تمامی روش‌ها و فرمول‌های به‌کاررفته است و
روشن است که شرکت‌ها به‌دلیل حفظ حق مالکیت معنوی و اسرار تجاری خود، حاضر
به انجام چنین کاری نیستند. نتیجه آنکه اگر چه ممکن است مواد آرایشی،
بهداشتی مهندسی‌شده با فناوری‌نانو کارایی خوبی داشته با شند، اما اثبات آن
به‌آسانی امکان‌پذیر نیست؛ زیرا تاکنون هیچ گزارشی از مطالعات وسیع انجام
شده در این مورد منتشر نشده‌است.

برخی از متخصصان نسبت به ایمنی فناوری‌نانو نگرانی‌هایی را ابراز نموده
اند؛ به عنوان مثال در برخی کرم‌های ضد آفتاب، از نانوذرات دی اکسید
تیتانیوم یا اکسید روی استفاده می‌شود و درباره اینکه آیا پس از استفاده از
این مواد و در صورت باقی ماندن آنها داخل پوست خطر پیری زودرس وجود دارد یا
خیر ابهاماتی مطرح شده‌است.

در حال حاضر به نظر اداره غذا و داروی آمریکا هیچ گونه شواهدی دال بر
مخاطره آمیزبودن این ترکیبات برای سلامت انسان در دست نیست. با این حال FDA
و سایر سازمان‌های دولتی همچنان بررسی‌های خود را در این مورد ادامه
می‌دهند؛ ولی تا کنون به دلیلِ قانع کننده ای نرسیده‌اند.