پژوهشگران نانوذراتی طراحی کردند که حاوی آنزیم کلاژناز بوده و از آن می‌توان برای رفع مشکل نابه‌جایی دندان در لثه استفاده کرد. این آنزیم موجب جدا شدن دندان از محل خود می‌شود؛ بدون این که نیاز به جراحی باشد. با این روش دندان به محل صحیح خود آورده شده تا در آنجا قرار گیرد.
ستاد ویژه توسعه فناوری نانو با اعلام اسامی حدود ۹۰۰ نشریۀ علمی باکیفیت، از ابتدای سال ۱۳۹۷ طبق آیین نامۀ جدید، صرفاً از مقالات منتشر شده در این فهرست حمایت می‌کند.
پژوهشگران ژاپنی با استفاده از نانوحاملی موسوم به لیپوزوم، DNA ویروس را در محیط آزمایشگاهی وارد تومور سرطانی کرده و موفق به جلوگیری از رشد تومور شدند. این فناوری می‌تواند برای درمان سرطان مناسب باشد.
محققان راهبردی برای رهاسازی دارو درون سلول‌های سرطانی ارائه کردند. آن‌ها نانوذراتی از جنس طلا ساختند و روی آن‌ها را با ساختاری مو مانند از جنس پلیمر پوشش دادند. دارو یا ترکیب مورد نظر روی این ساختار مو شکل قرار داده شده تا در محل تومور یا سایت هدف رهاسازی شود.
محققان نشان دادند که نانوذرات کوچکتر از ۵۰ نانومتر می‌تواند موجب تشدید طوفان در برخی مناطق گرمسیری نظیر آمازون شود. این نانوذرات تشکیل ابرهای طوفان‌ساز را تشدید می‌کنند.
محققان روشی مبتنی بر تف‌جوشی ارائه کردند که با استفاده از آن می‌توان نانوموادی نظیر نانوذرات نقره را روی سطح پلاستیک در دمای پایین جوش داد و در نهایت لایه نازک انعطاف‌پذیر برای تولید پیل خورشیدی یا نمایشگر ساخت.
پژوهشگران موفق به مشاهده برهمکنش منحصر به فردی در نانولوله‌های کربنی شدند. آن‌ها این برهمکنش را میان نانولوله‌های کربنی با ساختار مشابه مشاهده کردند که منجر به تشکیل پیک جدیدی در طیف رامان می‌شود.
محققان دانشگاه صنعتی اصفهان موفق شدند از موم بره موم (Propolis wax) زنبورعسل برای تولید نانوکپسول‌های حامل مواد غذایی فراسودمند استفاده کنند. از این نانوکپسول‌ها می‌توان برای اهداف دارورسانی و همچنین در صنایع تولید مواد آرایشی بهداشتی نیز بهره برد. محصول نهایی این طرح حامل‌های لیپیدی نانو ساختار حاوی روغن هسته انار فراسودمند با خواص ضد سرطانی و ضدالتهابی است.
محققان مؤسسه‌ی فناوری ماساچوست (MIT) موفق شدند روشی ساده و ارزان برای تولید ساختارهای دو بعدی از نانولوله‌های کربنی ارائه کنند. نانولوله‌ها در این روش از شکنندگی بسیار کمی برخوردار هستند.
محققان نشان دادند که چگونه می‌توان پرتو نور را روی یک فضای بسیار متراکم متمرکز کرد. این کار برای توسعه‌ی شبکه‌های کوانتومی قابل استفاده است.