محققان دانشکده‌ی داروسازی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، نانوذرات طلا را به شیوه‌ای سنتز کردند که آلودگی زیست محیطی به دنبال نداشته باشد. راهکار این پژوهشگران، بیوسنتز نانوذرات و استفاده از گونه‌ای قارچ به جای حلال‌های شیمیایی بوده است. این نانوذرات همچنین از فعالیت ضدانگلی مناسبی برخوردارند.
پتانسیل بالای اگزوزوم‌ها موجب شده تا تحقیقات زیادی به‌منظور استفاده از این نانوساختارها برای شناسایی و درمان بیماری استفاده شود. مقاله‌ای درباره پتانسیل‌های این ماده نوشته شده که در آن اطلاعات جالبی درباره اگزوزوم‌ها ارائه شده‌است.
محققان با الهام از چشم بید، نانوپوششی ساختند که دارای خواص ضدانعکاس قوی است. این نانوپوشش می‌تواند روی سطح نمایشگرهای تلویزیون و تلفن همراه مورد استفاده قرار گیرد.
محققان دانمارکی و سوئدی با بررسی سطح انرژی خوشه‌های حاوی نانوذرات نشان دادند که این نانوخوشه‌ها پتانسیل بالایی برای ساخت زیست‌حسگر دارد.
محققان روشی مبتنی بر nano-LC-MS/MS و nano-HPLC ارائه کردند که با استفاده از آن می‌توان مقادیر بسیار کم از هورمون‌ها را در نهنگ‌ها شناسایی کرد. این کار برای رصد سلامتی و تولیدمثل نهنگ‌ها بسیار ضروری است.
محققان نشان دادند که برای تقویت جوش قطعات ترموپلاستیک در چاپ سه بعدی می‌توان از نانولوله‌های کربنی استفاده کرد. در این روش امواج ماکروویو موجب گرم شدن نانولوله‌ها و در نهایت حرکت پلیمر به سمت پر کردن فضاهای خالی در جوش می‌شود.
محققان با استفاده از نانوذرات موفق به ساخت کاتالیستی شدند که قادر به تولید هیدروژن از آب است. این سامانه با الهام از طبیعت ساخته شده‌است.
محققان موفق به ساخت آزمایشگاه روی تراشه‌ای شدند که قادر است زیست‌نشانگرهای بیماری را به سرعت شناسایی کند. ابعاد این تراشه به قدری کوچک است که می‌توان آن را در ادوات قابل پوشیدن مورد استفاده قرار داد.
به همت محققان پژوهشگاه پلیمر و پتروشیمی ایران، فیلم‌های رسانایی در مقیاس آزمایشگاهی ساخته شده است که نامزدهای بالقوه‌ای جهت کاربرد در حوزه‌های الکترونیک نوری و الکترونیک انعطاف پذیر خواهند بود. بستر اصلی این فیلم‌های نانوکامپوزیتی از پلیمر‌ی زیست تخریب پذیر است. انعطاف پذیری و شفافیت مناسب از دیگر ویژگی‌های فیلم‌های تهیه شده به شمار می‌رود.
محققان ایرلندی نانوورق‌هایی ساختند که می‌توان از آن برای ساخت قطعات الکترونیکی بسیار کوچک استفاده کرد. این نانوورق‌ها را می‌توان به‌گونه‌ای طراحی کرد که بعد از انجام یک فعل از پیش تعیین شده تغییر پیکربندی داده و کار جدیدی را انجام دهند.