کاهش سمیت نقاط کوانتومی با استفاده از نقاط ژله‌ای

دانشمندان ایرلندی از ژلاتین در طول فرایند تولید نقاط کوانتومی تلورید کادمیوم استفاده کرده و سمیت آنها را کاهش داده‌اند. می‌توان از راهکار آنها برای تولید کامپوزیت‌های نانوذره‌ای دیگر با سمیت پایین استفاده کرد.

یک نقطه کوانتومی که نانوبلور نیز نامیده می‌شود، یک نانوساختار نیمه‌هادی
با قطر ۲ تا ۱۰ نانومتر است. مهم‌ترین اشکال نقاط کوانتومی سمی بودن آنهاست
و بنابراین کاربرد آنها با مشکل مواجه است. اگر این مشکل رفع شود، نقاط
کوانتومی می‌توانند در بسیاری از کاربردها مورد استفاده قرار بگیرند.

دانشمندان ایرلندی از ژلاتین در طول فرایند تولید نقاط کوانتومی تلورید
کادمیوم استفاده کرده و سمیت آنها را کاهش داده‌اند. می‌توان از راهکار
آنها برای تولید کامپوزیت‌های نانوذره‌ای دیگر با سمیت پایین استفاده کرد.

نقاط کوانتومی نیمه‌هادی فلورسانس می‌توانند در کاربردهای پزشکی همچون
تصویربرداری‌های سلولی با تفکیک‌پذیری بالا بسیار مفید باشند. نقاط
کوانتومی می‌توانند پزشکی را متحول کنند، اما متأسفانه بیشتر آنها سمی
هستند.

اخیراً چندین تحقیق به این نتیجه منجر شده است که سمیت نقاط کوانتومی نه
تنها به جنس هسته و گروه‌های عاملی سطحی آنها، بلکه به اندازه آنها نیز
وابسته است.

همچنین محققان دریافته‌اند که پوشاندن نقاط کوانتومی با یک پوسته همبافته
می‌تواند زیست‌سازگاری آنها را افزایش داده و میزان نشت یون‌های سمی را از
هسته فلزی کاهش دهد.

دکتر یوری گونکو استاد شیمی معدنی کالج ترینیتی دوبلین و یکی از محققان
اصلی مرکز تحقیقات نانوساختارها و نانوابزارهای سازگار در ایرلند می‌گوید:
«کار اخیر ما تلاشی در جهت کاهش سمیت ذاتی نقاط کوانتومی از طریق افزودن
ژلاتین به عنوان یکی از عوامل روکش‌دهنده است تا از این طریق تأثیر نقاط
کوانتومی روی سلول‌ها را کم کنیم».

وی می‌افزاید: «ما ژلاتین را در طول فرایند تولدی نانوذرات به صورت درجا
مورد استفاده قرار دادیم. پلیمر ژلاتین با پیش‌سازهای کادمیوم برهمکنش
داده، دینامیک رشد سیستم را تغییر داده و ویژگی لومینسانس نقاط کوانتومی را
افزایش می‌دهد. ژلاتین همچنین سمیت ایجاد شده توسط نقاط کوانتومی را روی
سلول‌های ماکروفاژ THP-1 کاهش می‌دهد».

گونکو و همکارانش بر این باورند که این راهکار می‌تواند برای توسعه
کامپوزیت‌های نانوذره‌ای دیگر با سمیت پایین مورد استفاده قرار بگیرد. این
کامپوزیت‌ها می‌توانند کاربردهای زیست‌پزشکی بالقوه وسیعی از جمله در تشخیص
و درمان بسیاری از بیماری‌ها داشته باشند.