سنتز آزمایشگاهی نانوذرات‌کاربید تیتانیوم در پژوهشگاه مواد و انرژی

مهندس رضوی دانشجوی دکتری مهندسی مواد پژوهشگاه مواد و انرژی در راستای پروژه کارشناسی ارشد خود به بررسی و سنتز نانوذرات کاربید تیتانیوم به عنوان یک سرامیک مفید پرداخته است. این کار با استفاده از روش فعال‌سازی مکانیکی صورت گرفته است

نانوذره کاربید تیتانیوم (TiC) با شبکه مکعبی و پارامتر شبکه ۴۳۲۹/۰ نانومتر، دارای خواص مطلوب و مورد توجهی است. این ماده نسبت به سایر کاربیدها، بویژه کاربید تنگستن که در حال حاضر بطور وسیعی در صنایع ریخته‌گری استفاده می‌گردد، برتری‌های بسیاری دارد که از آن جمله می‌توان به سختی بیشتر‌، وزن کمتر، واکنش‌پذیری پایین‌تر، پایداری حرارتی بالاتر و قیمت مناسب‌تری اشاره کرد. شایان ذکر است که TiC به تنهایی از تافنس پایینی برخوردار بوده و لازم است آنرا با نانوذراتی همچون SiC،TiN ، NbC ، TiB2 ، WC تقویت نمود.

مهندس رضوی دانشجوی دکتری مهندسی مواد پژوهشگاه مواد و انرژی در راستای پروژه کارشناسی ارشد خود به بررسی و سنتز نانوذرات کاربید تیتانیوم به عنوان یک سرامیک مفید پرداخته است.

این کار با استفاده از روش فعال‌سازی مکانیکی صورت گرفته است. ایشان در گفتگو با بخش خبری ستاد ویژه توسعه فناوری نانو گفتند: “در این پژوهش ابتدا مواد اولیهTiO2 (خالص تجاری و دوده) در زمان‌های مختلف در یک آسیا پر انرژی مخلوط شده و به پودر تبدیل شدند. پودرهای بدست آمده پرس شده و در دماهای مختلف تحت عملیات حرارتی قرار گرفتند. پیک‌های حاصل از XRD نشان می‌دهند که اندازه کریستال‌های سنتز شده در حدود ۸۰ نانومتر می‌باشند. بعلاوه نتایج حاکی از تاثیر زمان آسیاب بر دمای تشکیل نانوپودر می‌باشد، به نحویکه ۵۰ ساعت آسیاب‌کاری، سبب تشکیل نانوپودر کریستالی TiC در دمایی بین ۱۲۵۰ تا ۱۵۰۰ درجه سانتیگراد می‌گردد، اما در مقابل این اتفاق برای پودرهایی آسیاب نشده تا دمای ۱۵۰۰ درجه سانتیگراد نیز رخ نمی‌دهد.

از این نانوذره می‌توان در صنایع مادر همانند ریخته‌گری (به عنوان فاز تقویت کننده و همچنین ریزتر کردن ساختار) و کاربری‌های صنعتی که نیازمند مقاومت سایشی بالایی می‌باشند (همانند تیغه‌های برش ، نوک مته و …)، استفاده نمود. با توجه به مواد اولیه و تجهیزات ارزان قیمت موردنیاز برای تولید این ماده می‌توان گفت که قیمت نهایی آن در مقایسه با محصولات مشابه بسیار مقرون به صرفه می‌باشد”.

رضوی در پایان از همکاری و راهنمایی دکتر رحیمی‌پور و مهندس کابلی تشکر نمود. جزئیات این پژوهش که از حمایت‌‌‌های تشویقی ستاد بهره‌مند شده در مجله بین‌المللیAlloys and Compounds در سال ۲۰۰۷ منتشر شده است.