حاملهای دارویی نانوسلولزی با همکاری دانشگاه آزاد اسلامی و دانشگاه کارولینای
شمالی آمریکا برای مقابله با انواع باکتریهای بیماریزا از جمله باکتریهای مقاوم
به مواد آنتیبیوتیک ساخته شد.
دکتر حسن صادقیفر، عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد اسلامی، در گفتگو با بخش خبری سایت
ستاد فناوری نانو گفت: «نانوپلیمرهای طبیعی که نانوسلولز مهمترین آنها محسوب میشود
از حدود ۱۰ سال قبل مورد توجه قرار گرفتهاند. نانوسلولز، ذرات کریستالی و در عین
حال بیولوژیکی هستند که به دلیل دارا بودن قابلیت اصلاحات سطحی، میتوانند به عنوان
مادهی پایه در بسیاری از صنایع مورد استفاده قرار گیرند».
دکتر صادقیفر که در حال حاضر، در دانشگاه ایالتی کارولینای شمالی آمریکا دورهی
پسا دکترا را در زمینهی نانومواد طبیعی میگذراند، پژوهشی را با هدف ارایهی روشی
جدید برای تولید نانوذرات سلولز از الیاف سلولزی و انجام اصلاحات شیمیایی روی سطح
این ذرات به منظور کاربردهای ضدباکتری و دارویی انجام دادهاست.
در این تحقیق ضمن ارایه یک روش جدید در تولید کنترلشدهی نانوذرات سلولزی، اصلاحات
شیمیایی ویژهای روی سطح این ذرات در مقیاس نانو انجام گردید(این اصلاحات موجب
افزایش کاربردهای این ذرات میگردد). همچنین یک مادهی جدید آنتیباکتریال که در
این تحقیق بهطور جداگانه تولید شده بود روی سطح این ذرات به روشهای شیمیایی پیوند
زده شد و از محصول نهایی برای مقابله با چند باکتری بیماریزای مهم و مقاوم به مواد
آنتیبیوتیک استفاده شد.
دکتر صادقیفر تاکید کرد: «نانوذرات سلولزی از نظر شیمیایی خنثی بوده و از نظر
بیولوژیکی قابل تخریب و سازگار با بدن انسان هستند، در نتیجه این مواد به عنوان
مواد پایه داروهای ضدعفونیکننده یا حاملهای دارویی، ضمن سازگاری با بافتهای بدن،
به تدریج تخریب میشوند».
استفاده از نانوذرات سلولزی در بسیاری از صنایع از جمله پلیمر، غذایی،
نانوالکترونیک، کاغذسازی، فیلترهای خنثیسازی مواد شیمیایی و گازهای شیمیایی، نساجی
و غیره مورد توجه قرار گرفتهاست، اما به طور مشخص در این تحقیق، کاربردهای دارویی
و تولید حاملهای دارویی مورد نظر بودهاند.
محقق طرح در پایان گفتگو ابراز داشت: «در حال حاضر، این محصول روی بیش از ده نوع از
انواع باکتریهای بیماریزا آزمایش شدهاست و برای تجاری شدن باید اقدامات ویژهی
پزشکی و کلینیکی روی آن صورت گیرد».
جزئیات این پژوهش که حاصل همکاری بین دانشگاه آزاد اسلامی در قالب یک دورهی پسا
دکترا و دانشگاه کارولینای شمالی آمریکا بودهاست و با همکاری پروفسور دیمیتریس و
گیلادی از اساتید دانشگاههای آمریکا انجام شدهاست، در مجلهی BioMacromolecule
(شماره ۱۲، صفحات ۳۵۳۹-۳۵۲۸، سال ۲۰۱۱) منتشر شدهاست.
|