پژوهشگران نانوحامل پلیمری ساختند که می‌توان از آن برای رهاسازی دارو استفاده کرد. این گروه روشی برای مشخصه‌یابی این نانوحامل در بدن ارائه ومسیری را برای دستکاری مورفولوژی این نانوحامل پیشنهاد کردند.
ارائه روشی برای ساخت، مشخصه‌یابی و دستکاری نانوحامل پپتیدی
محققان ژاپنی موفق به ارائه نانوحاملی شدند که می‌تواند برای بهبود خواص دارویی مورد استفاده قرار گیرد. این نانوحامل قادر است داروی مورد نظر را با خود حمل کند؛ بدون این که با هم تجمع پیدا کنند. بعد از جذب شدن توسط سلول، این نانوحامل قادر به رهاسازی دارو است. به دلیل مشکلات موجود در مسیر مشخصه‌یابی این نانوحامل، استفاده از آن در کلینیک‌ها با چالش‌هایی همراه است.
با همکاری محققان دانشگاه توکیو و دانشگاه ماینز، عملکرد این نانوحامل پلی‌پپتیدی برای رهاسازی دارو مورد ارزیابی قرار گرفت و نتایج مثبتی به دست آمد. برای ساخت این نانوحامل از ترکیب پلیمرهایی با قابلیت حل شدن در آب و مقاوم در برابر پروتئین استفاده شده و در نهایت پلی‌پپتیدی به‌دست آمده که دارای کارکرد چندگانه است.
این گروه تحقیقاتی موفق به کاهش سرعت تشکیل ورق‌های سازنده این ساختار شدند. از این فرآیند می‌توان برای دستکاری مورفولوژی نانوحامل استفاده کرد و در نهایت ساختاری کروی یا مایسل‌های کرمی شکل به دست آورد. با استفاده از گروه‌های فعال در بخش پلی‌پپتید کوپلیمر، مایل می‌تواند به‌عنوان هسته ساختار قرار گیرد؛ به شکلی که توسط پیوند دیتیول به هم لینک شده‌است که این فرآیند منجر به تشکیل پیوندهای دی‌سولفیدی برگشت‌پذیر زیستی می‌شود. با توجه به تفاوت پتانسیل ردوکس، دی‌سولفیدها به شدت پایدار هستند در حالی که دی‌تیول‌ها درون ساختاری به سرعت احیاء می‌شوند. این امر منجر به از هم‌پاشیدگی ساختار نانوحامل و رهاسازی دارو می‌شود.
آزمایش‌های انجام شده روی این نانوحامل نشان می‌دهد که این ساختار مایسلی به شدت پایدار بوده و می‌تواند با ترکیبات سرم و رگ‌های خون برهم‌کنش داشته باشد. تنها در صورتی که هیچ برهم‌کنش غیرقابل پیش‌بینی میان این نانوحامل و ترکیبات زیستی در بدن رخ ندهد، این نانوحامل می‌تواند توسط سلول‌های هدف جذب شده و رهاسازی انجام شود. پتانسیل‌های درمانی این نانوحامل در حال مطالعه است تا در نهایت بتوان از آن‌ها برای درمان بیماری استفاده کرد.
